zaterdag 23 juni 2012

pitabroodjes recept.

 

Na meerdere vragen naar het zelf maken van pitabroodjes maar even hier een beetje uitleg hoe ik ze maak….

 

Voor 8 tot 10 broodjes.

  • 175 tot 250 ml water
  • 1 eetlepel gist
  • 1 eetlepel suiker
  • 350 gram bloem
  • 1 theelepel zout
  • 1 theelepel olie

 

De gist en de suiker oplossen in 100 ml water lekker doorroeren totdat het bubbelt.

Hierna de overige ingrediƫnten toevoegen en kneden tot een niet te plakkerige bal.

Deze bol 3 kwartier laten rijzen. ( kan je mooi het vlees kruiden)

De bol verdelen in ongeveer gelijk porties en uitrollen tot broodjes met een doorsnee van ca. 15 cm.

De broodjes nog een half uurtje laten rusten en dan afbakken in 7 minuten op 220 graden.

 

Dit recept is officieel voor 10 broodjes ik krijg er altijd maar 8 uit door het te verdelen in porties van ca. 70 gram. Ze zijn dan ook dik genoeg om mee te geven naar school.

Ze zijn van binnen bijna helemaal hol. Echt niet te vergelijken met een supermarkt broodje…….

Het enige wat ze altijd bij zich hebben…

 

Sommige dingen zijn dus echt wel veranderd in de afgelopen 20 en een beetje jaar. Nee, ik had geen mobiel, ik had geen internet en pc. Ik had een huistelefoon waar ik af en toe gebruik van mocht maken en moest een postzegel plakken om een berichtje naar iemand te sturen als ik niet meer mocht bellen.

Maar okay, dit zijn dingen die iedereen wel weet. Tijden veranderen en of ik het er nu mee eens ben of niet het is nu eenmaal zo.

Daar waar ik snelheid in mijn vingers heb aangeleerd met gekke tap en tik spelletjes met mijn handen is mijn dochter van 14 zo vingervlug dat ze nog net niet het wereldrecord sms-en heeft.

Terwijl ik moest opletten of ik mijn geld wel in een broek- of jaszak deed  die heel was vraagt mijn dochter zich af waarom ik dan niet gewoon een pinpas meenam……

Opvallendste aan deze tijd vind ik echter vooral. Waar ik een gat in mijn broek kreeg op mijn billen van het fietsen naar iemand die er toch opeens niet was. Of een gat in mijn broek van de weerbarstige huissleutel die altijd de verkeerde kant opstak. Zo heeft mijn dochter van 14 in haar verder nog in perfecte staat verkerende spijkerbroek een slijtage plek op haar broekzak waarin duidelijk de vorm van haar telefoon te herkennen is.

Nadat dit mij afgelopen week opviel ben ik toch eens om me heen gaan kijken. Ja dit is echt een verschijnsel van deze tijd. Kinderen tussen de 12 en 16 hebben bijna allemaal zo’n mooie rechthoek op een van hun broekzakken zitten……

Ze kunnen hun huis niet in omdat de sleutel nog binnen ligt, moeten lopen of met de bus omdat de fietsband lek is maar zullen hoe dan ook altijd hun telefoon bij zich hebben.

dinsdag 19 juni 2012

Kijk! Hier word ik nu blij van!

 

 

DSCF8120

De allereerste rode framboos in onze eigen tuin……

Zo simpel maar zo bijzonder tussen zijn groen/grijze broertjes.

maandag 18 juni 2012

gelukkig hebben we er drie….

 

Ikzelf ben gezegend met een gigantisch ochtendhumeur. Alleen maar op te lossen door me de eerste tijd niet, ECHT NIET dus HELEMAAL NIET!  aan te spreken.

Geen gedoe voordat ik minimaal een (maar bij voorkeur twee) kop koffie in alle rust heb kunnen opdrinken.

Daarna is het over en kan ik prima al mijn kinderen uit bed halen of bevrijden uit slaapkamers.

 

Elke ochtend word ik echter op dezelfde wijze begroet als ik bij Robert, Kim en Ziva op de slaapkamer kom.

Robert weet niet wat hij allemaal wel of niet moet vertellen en doen om maar zo snel mogelijk bij zijn ontbijt te komen.

Kim rent me uitgebreid tegemoet voor een erg fijne knuffel.

  • Tja, en dan Ziva…..
  • Ziva heeft haar rust nodig,
  • Ziva heeft niet genoeg aan een uurtje
  • Ziva wil gewoon niks
  • Ziva is met recht de koningin onder degenen met het ochtendhumeur gen

 

 

Foto-0011

Foto-0012

Foto-0010

pfffffffffff, wat ben ik blij dat er nog twee rondlopen die haar humeur ruimschoots goedmaken…

zondag 17 juni 2012

eigenlijk valt het best mee….

 

 

Onlangs was er iemand die vroeg hoeveel tijd koken nu eigenlijk kost per dag. Zo op de gok dacht ik dat we toch wel elke dag ongeveer een uur bezig zouden zijn.

Misschien als we alle uren in de keuken optellen en dan weer delen door zeven dat we wel op dat aantal komen maar als je een beetje economisch met je tijd omgaat kan je in een ochtend voor een heleboel dagen het eten al klaar hebben of tenminste een heel eind hebben voorbereid.

Zo hebben we vanmorgen om half 10 de sukadelappen op het petroleumstel gezet. Die dingen doen er drie uur over om klaar te worden dus tijd genoeg voor iets anders. Eigenlijk is het dus heel gemakkelijk vlees, gooi het in een pan en gewoon laten staan totdat je ze echt niet meer kunt ruiken zonder zin in eten te krijgen. Terwijl het petroleumstel zijn werk doet gaat er een kilo gehakt in de wok aangevuld met uien, gember, knoflook, peper en zout. De basis voor de spinazie van morgen en de spaghettisaus voor binnenkort. Dit is misschien een half uurtje werk.

Als dat klaar is alvast het deeg gekneed voor de pitabroodjes voor vanavond. Helaas duurt dit na het sneuvelen van de keukenmachine toch echt wat langer maar okay…… Dit deeg mag ook gezellig nog een drie kwartier rijzen dus tijd genoeg om weer eens wat anders te doen.

Hutspot klinkt ook wel aangenaam met nog 3 kilo winterwortel in de koelkast. Helaas is dit een redelijk tijdrovend klusje. Na drie kilo aardappelen schillen, twee kilo wortelen snijden en een kilo uien hakken had ik het dan ook wel gehad. Maar eerlijk is eerlijk eigenlijk is het daarna heel makkelijk, de aardappelen kun je niet te gaar koken dus het maakt allemaal niet zoveel uit.

 

Naamloos

 

Nu de hutspot zover is kunnen de pitabroodjes ook gerold worden en omdat er twee ovenschalen vol gebakken moeten worden kan de oven ook meteen wel voorverwarmen. Het enige nadeel van een grote oven vind ik namelijk dat dat gewoon heel erg lang duurt.

Als de eerste lading broodjes in de oven zit bedenk ik me dat we dan ook wel meteen een berg koekjes erachter aan kunnen bakken. De oven hoeft toch alleen maar af te koelen naar 180 graden en de bakblikken zijn nog niet in gebruik.

Dus eigenlijk kost dat koken helemaal niet zoveel tijd. Voordat het vlees klaar is is er voor vijf andere dagen een heleboel klaar gemaakt en als toetje hebben we er deze week weer eens zo’n 100 koekjes bij.

 

woensdag 6 juni 2012

Ik zeg echt geen nee.

 

Volgens mij kent elke moeder wel die angst dat als je met je kind die overduidelijk iets mankeert naar de dokter gaat er niks meer aan de hand is als je er uiteindelijk bent. Dit is mij al regelmatig overkomen en elke keer voel ik me weer knullig en overbezorgd.

Naast dat zoiets kan gebeuren kan ik er nu iets nieuws aan toevoegen. Wat nu als ze gewoon niet meewerken, en niet zomaar even niet willen maar echt niet willen meewerken…. Echt waar ik voelde me afgelopen week bij dokter weer eens enorm knullig.

Robert moest even voor controle naar de oogarts. Thuis zat hij vol praatjes en op de fiets was het ronduit gezellig. Op het moment dat we echter de ziekenhuis deuren doorgingen ging er een slot op zijn lippen die niet meer open te krijgen was.

Drie kwartier wachttijd in de speelhoek zonder dat hij ook maar 1 woord heeft gezegd. Ik zal eerlijk zijn het was me nog niet eens echt opgevallen. Het nadeel van kinderen met een spraakgebrek….

Maar okay, eindelijk worden we dan opgeroepen en mogen we naar binnen. Robert buigt zijn hoofd diep, loopt de uitgestoken hand voorbij en loopt zo hard mogelijk door. Ik ken mijn zoon goed genoeg dat hij in zo’n bui dan maar even op schoot moet. Helaas mocht dat deze keer ook niet baten. Echt de hele trukendoos werd opengetrokken maar Robert was echt niet van plan om ook maar een woord te zeggen. In zijn handen was inmiddels beton gekropen dus aanwijzen werd ook veel te moeilijk.

Tja, en daar zit je dan met je goed gedrag, bij de oogarts met een peuter in NEE-stand.

Gelukkig kon ze er wel om lachen maar ik hoop toch echt dat hij over een half jaar besluit om toch even iets te gaan doen!

zaterdag 2 juni 2012

Monsterlijke schatjes…..

 

Mijn favoriete moment van de dag is toch echt ‘s avonds na tien uur. Gewoon heerlijk rustig niks doen. Geen gezeur en geschreeuw. Geen gemama of wat dan ook. Gewoon even lekker niks.

Zeker na een dag als vandaag waar ik ze eigenlijk allemaal wel om zes uur al wel op bed had willen gooien. En ja, gooien want er zat geen greintje aardigheid meer in mij.

Waar er aan de ene kant voordelen zitten aan zes kinderen met totaal verschillende leeftijden zitten daar natuurlijk evenveel nadelen aan.

Zo werd ik vanmorgen helaas wakker van de wekker. Ik weet dat die dingen gemaakt zijn om dat te doen maar vind het toch een stuk fijner als ik hem uit kan doen voordat hij afgaat en dan gewoon omdat ik al wakker ben. Op de slaapkamer van Robert, Kim en Ziva was het inmiddels al groot feest. Naar aanleiding van het geluid wat ik door de babyfoon hoorde toch gewoon maar besloten om toch eerst koffie te gaan drinken. Achteraf ook een hele goede keuze. Robert heeft namelijk besloten dat hij “de Hulk” wil worden en had alle matrassen en bed bodems die hij los kon krijgen ergens anders neergelegd. Kim en Ziva lagen inmiddels op een matras half onder een bed te kijken wat hij allemaal aan het doen was.

Als de hulk echter officieel Robert heet dan is hij niet groen maar heeft wel pindakaas in zijn oren. De hele dag is hij doorgegaan met dingen slopen, gooien, nee schreeuwen, gillen, dingen slopen en nog wat gooien. Ondertussen afgewisseld met een gil bui, proberen de gordijnen naar beneden te trekken en nog wat slopen en gooien.

Tja, en als rechtgeaarde zussen doen Kim en Ziva natuurlijk gezellig mee. Gelukkig waren die vandaag nog een klein beetje te corrigeren tot redelijk sociaal toelaatbaar gedrag…..

En natuurlijk bestaan zulke “Robert heeft pindakaasoren” dagen wel vaker maar dan hebben er niet nog een paar kinderen vrij. Nu stond Robert links te gillen terwijl D’mitri rechts stond te zeuren over een computerspelletje. Omdat er even geen tijd was voor D’mitri besloot hij monstertje te gaan spelen met Robert. Nu kunnen die twee als echte jongens al redelijk monsterlijk doen zonder dat ze er iets mee bedoelen maar nu……

Nadat Chantal thuis was werd het gezeur van D’mitri richting ons wel minder maar voerde het geschreeuw van Chantal en D’mitri gezamenlijk de boventoon. En omdat je nooit iets verkeerd doet als je veertien bent beland ik dan weer eens in een discussie over niks onderwijl ik ook probeer Robert normaal te laten doen en D’mitri rustig te laten zijn.

Gelukkig word het elke dag weer tien uur en kan ik ze met heel veel liefde naar boven sturen en bij de jongsten nog even weer de dekens rechttrekken … ze zijn echt heel lief als ze slapen….

En ja dan weet ik het weer al deze monstertjes zijn heel erg lief. Wat ze ook doen ( of niet doen) het zijn mijn monsters en ze blijven leuk!!!