woensdag 28 november 2012

Gewoon omdat ik ze leuk vind….

 

Kim en Robert onder hun eigen plu.a (8)

 

a (11)

Annika, D’mitri rechts en Kim en Ziva links aan het wachten op de tosti’s.

 

 

 

 

a (13)

Kim en Ziva bij de intocht van sinterklaas in de hoornse meer.

 

Ziva aan tekening nr zoveel.

DSCF0017

 

Foto-0003

Chantal die graag 10 jaar jonger had willen zijn!

 

DSCF0008

 

Robert, Kim en Ziva lekker t.v. aan het kijken

dinsdag 27 november 2012

druk…..geen idee!

 

Eigenlijk roep ik elke keer dat het helemaal niet zo druk is bij ons.

Het valt reuze mee om een gezin van acht personen draaiende te houden. Kon ik mezelf er vijf jaar terug geen voorstelling van maken en had ik verwacht dat je mij wel kon afvoeren met zes kinderen en een man om mee heen. Zo kan ik me er nu ook niet altijd een voorstelling van maken, want het in huis hebben van zes kinderen met allemaal hun eigen bezigheden en dingetjes neemt wel zoveel tijd in beslag dat er geen tijd over is om er eens rustig over na te denken.

Maar okay, ik blijf erbij druk is het niet. Anders ja dat zeker wel! Maar voor de geïnteresseerden:

Op dit moment begint mijn dag zo rond 5 uur ‘s morgens omdat mijn allerliefste peuters nog steeds niet door hebben dat het nu al een dikke maand wintertijd is. Tot ongeveer 6 uur kan ik ze vermaken met van alles maar dan word er toch echt een ontbijt verwacht. Meestal is ook D’mitri dan wel beneden. Rond half 7 komt Chantal aangeschoven om zo snel mogelijk een ontbijt naar binnen te werken en dan weer naar boven te verdwijnen. Als het ontbijt dan klaar is komt Annika nog een keertje aangewaaid die toch ook nog wat wil eten. Ongeveer rond 7 uur begint D’mitri met aankleden en probeer ik drie peuters kleren aan te trekken. ( Gelukkig hoeft er elke dag maar 1 weg dus als de andere 2 niet willen is dat prima).

Na het aantrekken van alle kleding moeten er ook nog wat tassen gevuld worden, de map van die peuter die vandaag naar school gaat moet worden bijgewerkt en met een beetje mazzel is het dan nog geen kwart voor 8 zodat ik mijzelf ook nog aan kan kleden om rond 8 uur Annika en D’mitri naar school te brengen.

Weer richting huis en dan eerst maar eens kijken of de autostoel op de goede plek staat en de voordeur alvast van het slot doen. Rond half 9 word dan de gelukkige peuter door de taxi gehaald en door ons begeleid richting de auto en ijverig uitgezwaaid.

Hierna volgen de gewone standaard dingen, stofzuigen/dweilen, wc’s poetsen, wasbakken tandpastavrij maken, onwillige peuters toch kleding aan proberen te trekken, eventueel wat brood bakken, fruit eten en wat drinken om er daarna achter te komen dat de was nog niet is opgehangen en de wasmachine dus ook niet is aangezet voor de “dagwas”. Dus eerst proberen om peutervrij richting zolder te komen om heel snel de wasmachine te legen en te vullen. Met een beetje mazzel hebben ze pas bij het ophangen van de was door dat er iemand boven is waar ze achteraan kunnen. Na het ophangen van de was moeten eerst alle wasknijpers weer verzameld worden die door twee hulpvaardige peuters zijn rondgestrooid op de bovenverdieping.

Was klaar en na een kleine discussie ( gelukkig maar 2 peuters) allemaal naar beneden om dan te zien dat de afwas van het ontbijt nog een feestje heeft op het aanrecht. Inmiddels is het echter ook bijna 12 uur en komt de taxi alweer terug zodat we gezamenlijk aan het middageten kunnen beginnen. Voordat dit echter mogelijk is moet dus de thuiskomende peuter nog een tas uitpakken (“ik doen”) alles wat er in zit opruimen en een jas en schoenen uittrekken en opruimen. Tel alleen hiervoor maar een half uurtje uit. Dus rond half 1 kunnen we eindelijk aan tafel. Inmiddels weet ik dat ik toch het verkeerde beleg uit kies dus mogen onze peuters het zelf uitkiezen maar zelfs daarin gaat het vaak mis, als Ziva hagelslag heeft gekozen en Kim jam en dan als laatste Robert pindakaas kan je er bijna van op aan dat Ziva inmiddels ook pindakaas wil. Mocht ik dat dan per ongeluk op haar brood doen dan weet ik ook bijna zeker dat als ze het voor haar neus heeft het niet meer wil…

Gelukkig heb ik wel heel hulpvaardige peuters die na de maaltijd ijverig helpen met alles naar de keuken brengen en in de keukenkastjes stoppen. Het verschil tussen koelkastdingen en kastdingen ontgaat ze alleen nog geheel waardoor een kleine inspectie achteraf toch echt nodig is. Na het eten en de afwas en het vegen van de vloer en stoelen een poging om de volgende was op te hangen en de wasknijpers allemaal weer in de emmer te krijgen. Inmiddels is het echt tijd om schoenen en jassen aan te trekken waarna het de bedoeling is om om kwart over twee de deur uit te lopen zodat we op tijd op school zijn voor Annika en D’mitri.

Ja en dan tussen half drie en half acht, thee drinken en koekje/snoepje eten, eventueel wegbrengen van iemand, koken, weer ophalen van iemand, koken, eten, woonkamer opruimen, afwas, woonkamer vegen, driepeuters een pyjama aantrekken en in bed leggen afgesloten met het zingen van 6 liedjes en het “welterusten” lied. Hierna D’mitri in de pyjama tanden poetsen en naar bed, afgesloten met minimaal een kwartier voorlezen.

Hierna kan alle droge was van de waslijn gevist worden en mee naar beneden om opgevouwen te worden. Met een beetje mazzel net op tijd om het begin van het journaal nog te zien. Na het journaal nog even een wc poetsen (incl. vloer!) om weer door te gaan met de was opvouwen.  Ondertussen is ook Annika helemaal klaar om naar bed te gaan.

Zo rond half 10 moet Chantal ook naar boven en dan is het MIJN tijd. Als er geen rekeningen betaald moeten worden of andere dingen geregeld moeten is die tijd helemaal privé…..  Alleen ik en Marcel en dat is dan ook de tijd waar iedereen af moet blijven.

Maar of dit nou druk is?

donderdag 22 november 2012

Drie van drie is echt geen één van drie.

 

Natuurlijk is er niks zo leuk als het in huis hebben van een meerling. Is deze meerling echter drie jaar en een beetje oud dan is het niet altijd zo leuk.

Kinderen van drie zijn namelijk

  • de ongekroonde keizer van de wereld.
  • hebben altijd gelijk.
  • zich lichamelijk aan het ontwikkelen.
  • hun karakter aan het ontwikkelen.

Dit zijn natuurlijk hele goede dingen, allen bedoelt om deze peuters van drie voor te bereiden op het groter worden en het aangaan met contacten met de rest van de grote wereld.

Wat het dan net even anders maakt bij meerlingen is dat alles vanaf het moment van opstaan tot het moment van weer naar bed gaan een wedstrijd is.

  • wie gaat er als eerste door de deur
  • wie doet de deur weer dicht
  • wie heeft als eerste zijn kleren aan
  • wie heeft als eerste de broodbeleg te pakken
  • enz. enz. enz.

Daarnaast zijn ze de hele dag bezig om te kijken wat de ander aan het doen is om daarna te kijken of ze het ook kunnen. Waardoor het dus gebeurt dat als Robert te horen krijgt dat je niet over de leuning van de bank mag klimmen, hij beland in een ernstige driftbui want DAT IS LEUK. Kim inmiddels al voor de derde keer over de leuning aan het klimmen is want ik had toch gezegd dat Robert het niet mocht doen en je heet niet zo dus mag het wel! Aangezien ik met Robert en Kim in gesprek ben besluit Ziva dat ze nu lang genoeg heeft gewacht op de potloden en pakt daarom de stiften ( verboden terrein) zelf maar.  Nadat ze veilig aan de potloden zitten en we denken vijf minuten iets anders te kunnen gaan doen klinkt er een hoop verontwaardigt gegil van de tafel. Blijkbaar lag er nog een stift en daar kan je heel goed mee schminken volgens Kim.

r en k

 

Dus bestaat op dit moment onze dag uit agentje spelen, proberen het in goede banen te krijgen, proberen om drie peuters zover te krijgen dat ze alle drie dezelfde regels op hetzelfde moment snappen, driftbuien sussen, worstelpartijen voortijdig scheiden ( wat dan uitmond in een boze bui naar ons). Om uiteindelijk zo rond 20:00 uur de jongste vier op bed te hebben en dan eerst maar eens alles te gaan doen wat overdag dus gewoon niet mogelijk is.

Dus ja, hoe leuk meerlingen ook zijn, hoeveel positieve dingen ze hier in huis ook gebracht hebben. Echt soms ben ik gewoon jaloers op mensen met gewoon één enkel peuter in huis. Gewoon de was op kunnen hangen, niet een half uur hoeven discussiëren over hetzelfde, gewoon in één keer een hele woonkamer kunnen stofzuigen. Wat een rust!

Maar nu ik dit allemaal ( overdag) heb neer getypt ga ik me nu maar weer eens bemoeien met drie peuters die de woonkamer aan het veranderen zijn in een soort van kinderspeelparadijs. En echt als ik nu om me heen kijk vraag ik me ook af, wat zou ik in hemelsnaam moeten doen als ik maar één peuter in huis had?

 

 

 

vrijdag 16 november 2012

Natuurlijk is het gezellig….

 

Op momenten dat mij gevraagd word hoeveel kinderen we hebben en ik mijn antwoord heb gegeven komen er verschillende reacties. Ik pak er voor het gemak even twee uit.

  • De grote helpen vast wel goed mee
  • wat zal het gezellig zijn bij jullie

Laat ik over de eerste meteen maar duidelijk zijn. Wij hebben hele gewone kinderen die echt wel eens wat willen doen totdat het verplicht word. Want verplicht is niet leuk dus ga je dan mopperen.

Nummer twee verdient wat meer uitleg. Vanmorgen ; of vannacht eigenlijk, werd ik rond 4 uur wakker door een harde bonk boven mijn hoofd. Geen gehuil dus niks aan de hand maar wel wakker en ik houd niet van wakker worden op tijden dat je hoort te slapen. Dus weer verder slapen om om 5 uur twee kwetterende peuters naast je te hebben staan die ijverig bezig zijn om een rol koekjes die niet was opgeruimd op te eten. Na wat uitleg van mijn kant over wanneer het nacht of dag is en uitleg over de tijdstippen voor het eten van koekjes gaan ze onder een deken op de bank liggen om een tijdje naar wat kinderprogramma’s te mogen kijken. Half slapend kan ik de start van de dag zo nog een half uurtje rekken. Om half 6 is Robert namelijk wakker. Robert is echt een schatje maar heeft geen last van een ochtendhumeur en geen enkel idee wat stil of rustig betekend. Dus eigenlijk is het “Robert wakker = ik wakker en in de benen”. Gelukkig laat Robert zich ook even bezighouden door de tv zodat ik eerst een kop koffie kan zetten en drinken. Want echt, zonder koffie geen start van de dag!

Als de koffie dan klaar is blijkt D’mitri inmiddels ook gearriveerd en is al ijverig met Robert de nieuwste monster geluidjes aan het oefenen. Onderwijl worden ze begeleid door Kim die vier liedjes aan het remixen is en Ziva die maar aan mijn been blijft trekken en zeurt om thee en brood.

Aangezien het nog steeds geen 6 uur is ben ik gewoon nog niet in staat om na te denken en met een hoofd vol watten probeer ik vier kinderen zover te krijgen om hun ontbijt op te eten BIJ de tafel en niet eronder, erop of op wat voor plek dan ook.

Heel even zie ik in een ooghoek Chantal nog langskomen die blijkbaar door heeft dat het nu niet de tijd is voor handige puberopmerkingen en dus heel snel heeft ontbeten en weer verdwenen is. Zo rond kwart over 7 komt Annika ook nog eens aangezet. Helaas is dat voor haar veel en veel te laat waardoor ze om 8 uur haar haren nog moet kammen en haar schoenen nog moet zoeken, in plaats van gewoon klaar te zijn.

Uiteindelijk lukt het dan om zowel D’mitri als Annika om 7 minuten over 8 de deur uit te krijgen zodat ze nog net om kwart over 8 op school zijn. En nee, ik vind het niet fijn om te laat te komen maar ik vind het ook niet fijn om op het randje binnen te komen.

Eenmaal weer thuis staat Ziva met haar tas te zwaaien en een hoop kabaal te maken omdat er niks in zit. Sorry meisje, het is vrijdag. Vrijdag is Robert zijn taxidag en niet Ziva haar taxidag. Vol overtuiging laat ze dus een minuut of 10 horen hoe erg ze het niet eens is met deze gang van zaken. Gelukkig voor haar en mij heeft ze een spraakgebrek dus ik kan niet verstaan waar ze me allemaal wel niet voor heeft uitgescholden.

Enkele minuten later zit ik dan samen met Robert in de taxi, heel leuk nagezwaaid door Kim en papa ( geen Ziva te zien). In de taxi is het echt gezellig.

Dus heus het kan best wel eens gezellig zijn maar soms……..

 

donderdag 15 november 2012

sommige dingen laten je toch even nadenken.

 

Met drie bijzondere dagen achter de rug eindelijk weer wat tijd gevonden om eens rustig achter de pc te gaan zitten. Ach het is nog maar kwart voor twaalf dus het kan nog net.

Maar dan ga ik dus zitten en ga eerst eens mijn lijstje af van blogs die ik volg. Na een glimlach van een boerinekke bij “huis tjokvol” door naar “Teunie” (die echt nooit niets te doen heeft) dan nog even kijken bij “spaarcentje”.

Na een heleboel glimlachen zet spaarcentje me toch weer aan het denken, wat is er nou belangrijk voor mij? Wat zou ik nu echt niet willen missen?

Als eerste kijk ik maar weer eens naar de thermosstaat. De kachel is hier nog niet aan geweest maar het is dan ook nog 20 graden in de woonkamer. Dan toch een iets diepere brainstorm.

Douchen doen we elke dag. Om de dag is natuurlijk goedkoper maar nee, dit wil ik gewoon elke dag doen. De auto dan? Tja, hij staat op dit moment alweer bij de garage dus blijkbaar wil ik hem toch echt gewoon houden. Op naar de volgende categorie: energieverbruik. Met een verbruik van 3700Kwh zitten we volgens mij al behoorlijk zuinig en in het donker zitten wil ik niet. Boodschappen dan misschien valt daar nog op te bezuinigen? hmmm, we bakken ons eigen brood en de meeste koekjes, broodbeleg hebben we ook niet veel bijzonders van. Ja wel veel maar als iedereen elke week één soort mag uitkiezen heb je bij ons al snel veel verschillende soorten. Warme maaltijden zijn vers en met zo min mogelijk pakjes. Vlees is er niet in overdaad. Nee, bezuinigen op boodschappen betekend bij ons dan waarschijnlijk gewoon stoppen met eten….. Niet gezond, dus geen goed plan. Okay, in plaats van koffiebonen en kannetjes koffie kan er ook filterkoffie en een koffiezet apparaat.

Dus ja ik heb ons omslagpunt gevonden. Koffie. Ik wil gewoon lekkere koffie en ook al kost dat dan wat meer het is het mij meer dan waard. ‘s Avonds op de bank met echt hete koffie en het acht uur journaal. Hier word ik gelukkig van.

Wat 2013 ook gaat brengen zolang ik mijn kopje koffie kan drinken kom ik het jaar wel weer door!

zaterdag 10 november 2012

Daar gaan we weer……

 

Nadat ik gisteravond zag dat de zak luiers van Robert en Kim alweer bijna op was kreeg ik spontaan zo’n rothumeur. Overal lees je vrolijke verhalen van zindelijke peuters, van die peuters bij wie het gewoon spontaan over was. Gewoon geen luier meer om en klaar.

En ja we hebben het echt geprobeerd maar daar hadden onze peuters toen echt geen zin in! ( zie april 2012)

Okay, we mogen niet helemaal klagen, Ziva heeft het netjes gedaan, gewoon niet meer in de luierplassen en dat gewoon van de ene op de andere dag zonder dat wij ons er verder mee bemoeit hebben. Echt zo’n kind uit de reclame…

Kim en Robert waren dus echt niet van plan om op zo’n heerlijk makkelijke manier zindelijk te worden. Robert vertelde mij vanmorgen nog eventjes dat hij een baby was. Ja, baby’s hoeven niet naar de wc. Maar aangezien ik me nog steeds ergerde aan die stinkluiers van mijn schatjes heb ik hem ( heel onverantwoord) gevraagd of hij niet net zoals Kim en Ziva met de taxi naar school wil. Terwijl ik het zei kreeg ik al spijt maar okay dat is dus niet terug te draaien. Ergens hoopte ik nog dat hij het niet helemaal had meegekregen.

Even later gezamenlijk in bad en daarna de kleren weer aan. Gewoon maar weer de luiers gepakt en toen begon Robert.

  • Robert is groot
  • Robert wil naar school
  • Robert wil met de taxi
  • Robert wil een onderbroek
  • Robert wil een po geen wc.

Hij had mijn opmerking dus zeker wel meegekregen!

Terwijl ik sta te denken wat ik nu met Robert zal doen komt Kim eraan.

  • Kim is groot
  • Kim wil een onderbroek
  • Kim wil een hemd
  • Kim wil een po

Het houd natuurlijk een keer op dus toch de po’s maar uit de schuur gehaald. Onderbroeken aan, geen broek aan maar wel dikke sokken. En geloof het of niet de hele dag, echt de hele dag zijn Robert en Kim droog geweest!

Zoals het nu ging was zoals het in de reclame gaat met een beetje mazzel zijn wij dus na minimaal 13140 luiers in de afgelopen 3 jaar en 3 maanden eindelijk luiervrij!

woensdag 7 november 2012

Nee, dat ben ik niet en jij?

 

Natuurlijk weet ik niet hoe jij eruit ziet. En met jij bedoel ik jou dus. Die nu dit stukje aan het lezen is. Misschien heb je een bril, een beugel of een gebroken arm. Misschien ben je blond of heb je bruine ogen. Misschien heb je twee kinderen en misschien wel 15. Nee, ik weet dit niet en zal dus ook nooit op zo’n manier denken aan de mensen die dit lezen.

Want echt ik word er blij van als ik zie dat het gelezen word, of het nu 10 of 80 bezoekers per dag zijn. Het maakt me niet uit.

Maar stel je nu eens voor; jij hebt een bril en bruin haar en drie kinderen. Stel je nu eens voor dat waar je ook komt je altijd word aangesproken op die kenmerken. Je bent nooit gewoon JIJ maar altijd die met dat bruine haar en die bril en die twee kinderen. En dan niet alleen als je bij de sportschool bent of bij de supermarkt maar zelfs als je bij de huisarts komt. Als je in de wachtkamer van de tandarts zit schalt er door de luidspreker “die met de bril, twee kinderen en bruin haar mag komen”. En dit dus altijd en jaren lang. Want eerlijk is eerlijk als het een keer gebeurt op het schoolplein dat vind niemand erg maar gewoon altijd en overal. Probeer hier eens een kleine voorstelling van te maken.

Waarom? Nou dit is namelijk waar wij in en met ons gezin standaard tegenaan lopen. Ik ben nooit Ingeborg maar

  • “die met al die kinderen” 
  • “die van de drieling”
  • “de vrouw van de postbode”

Okay, het wisselt nog wel eens wat er als eerste komt.

Mijn kinderen komen het ook tegen. Zo weet haast niemand hoe D’mitri en Annika heten maar weten ze wel dat ze van

  • “die met al die kinderen” zijn en 
  • bij “de drieling” horen.

Chantal heeft het op school geloof ik aardig stil kunnen houden gezien de reacties van vriendinnen die hier voor het eerst komen maar er worden door de mentor wel vragen over gesteld.

Tja, en dan Robert, Kim en Ziva die verkeren natuurlijk helemaal in een uitzonderingspositie. Want ze zijn nou eenmaal een drieling. En dan ook nog een drieling in een groter gezin.  Dus als in dit geval Kim een recept bij de apotheek heeft liggen word er spontaan gebeld door de apotheker. Om even te vragen of de huisarts het recept op de goede naam heeft uitgeschreven (?) en of wij zeker weten dat het bedoeld is voor één van “de drieling” (?).

Gelukkig reageren ze zelf erg adrem op de opmerking dat ze een drieling zijn. Want niks niet drieling, nee hoor dat zijn ze niet. Ziva zegt “ik is ZIVA nie ing” onderweg wijst ze nog even naar Kim en zegt “is Pim, nie ing” en Robert, “is Hoobet nie ing” om zich verontwaardigd om te draaien. Want hoe halen mensen het toch in hun hoofd…..

Dus bij deze nogmaals de oproep om vooral niet te vergeten dat wij echt gewone mensen zijn, die graag allemaal op eigen waarde willen worden ingeschat en niet altijd en overal als groep behandeld willen worden. Als je vragen hebt stel ze dan gewoon, we willen ze graag beantwoorden. Blijf niet hangen in vooroordelen maar vraag hoe we iets doen en waarom. Zo leer je ons kennen en zal je waarschijnlijk opvallen dat het niet zo anders gaat als bij jullie.

dinsdag 6 november 2012

Dinsdag druildag

 

Het was weer eens zover. Gewoon een dinsdag in november met heel veel regen, heel veel kou en veel te weinig zon. Tel hierbij op, een moeder met hoofdpijn en drie stuiterende peuters… uitkomst DRAMA!

En na het kleuren, treinrails leggen, duplo spelen blijken die drie peuters toch echt helemaal nergens meer zin in te hebben. Het woord “rustig” is geheel uit hun vocabulaire verdwenen en het enige spel wat ze nog kunnen spelen is  het welberuchte “monstertje”….

Dus blijft er dan nog maar één ding over waar ze dan toch nog rustig mee te krijgen zijn.

Schminken…..

Na een klein half uurtje waren ze dan eindelijk alle drie klaar en hebben ze daarna nog wel een uur rustig voor de spiegel gestaan om zichzelf en de anderen nog eens goed te kunnen bekijken…

 

kim, Ziva, Robert

Voor mij hoeft het niet maar zo’n druildag/schminkdag mag voor mijn drie smurfjes toch echt wel vaker voorkomen!

maandag 5 november 2012

regels….

 

 

Dit is iets waar volgens mij elke ouder wel mee zit. Welke regels en hoe en wanneer moet je die toepassen. En dan niet ingewikkelde regels over op stap gaan of kledingkeuze van tienerdochters maar doodgewone huisregels.

Een tijdje terug kwam ik dit tegen op het grote web ….

554141_402101666530494_490752800_n

Ik heb hem gekopieerd eigenlijk met de bedoeling om het uit printen op ongeveer 8 A4-tjes  zodat iedereen het goed kon lezen.

Want hier in huis gaat het altijd net even anders.

  1. Als je iets openmaakt komt er vanzelf iemand die het dicht doet
  2. als je iets aan doet komt er vanzelf iemand die het uit doet
  3. als je iets opendoet doet iemand anders het vanzelf weer dicht
  4. als je iets kapot maakt verstop je het
  5. en roep je er zeker niemand bij
  6. als je iets leent is het dus van jou
  7. omdat het van jou is hoef je ook niet voorzichtig te zijn
  8. als je troep maakt laat je het lekker liggen
  9. als je iets gebruikt leg je het gewoon neer op de plek die jou uitkomt, zie punt 8
  10. als je iets van iemand anders wil gebruiken zie punt 6
  11. als je niet weet hoe je iets moet gebruiken ga je net zolang proberen totdat het stuk is en dan ben je weer bij punt 4
  12. als je het je niet aangaat, bemoei je er vooral mee

 

Ergens in deze twee lijstjes loopt er dus iets afgrijselijk scheef… ergens hebben wij de bal dus heel ernstig misgeschoten.

Bij deze dus het nieuwe voornemen….. (als mijn printer het weer doet) komen bij ons de nieuwe huisregels groot op de wc te hangen zodat iedereen ze goed kan lezen!

En voor iedereen die (nog) geen engels kan lezen zal ik ze liefdevol vertalen…….

 

hoe….

  Hoe zou het zijn
en hoe zou het voelen.
Een leven vol woorden
maar alleen in je hoofd
Een tong in de knoop
en een hart vol van onmacht.


Wat wil je zeggen?
Wat wil je vertellen?
Hoe maak je duidelijk
wat je nu wil....

Hoe zou het voelen
een hoofd vol met woorden
maar niet kunnen zeggen wat je bedoelt…

Een mooie vergelijking.

 

Vandaag was ik weer gezellig mee met Kim en Ziva om terwijl zij gezellig aan het spelen zijn koffie te kunnen drinken in de ouderkamer van de Taaltrein.

En ja, ik vind het er altijd erg gezellig. Misschien wel een “huisvrouwen” iets en dan vooral voor de soap en sherryloze huisvrouwen; waar ik mijzelf ook toe reken. Je ziet nog eens iemand, spreekt nog eens iemand en als groot bijkomend voordeel hoef je een keer niet uit te leggen dat je kinderen niet al te duidelijk uit hun woorden kunnen komen.

Ander voordeel voor mij is dat er zowaar nog een ouder zit van een gezin met een iets meer als gemiddelde grote…..

Ja, en ?  Hoor ik nu een heleboel mensen denken, vergelijk het maar met een hobby hebben. Als je nog iemand tegenkomt die altijd sokken aan het breien is is er altijd een gespreksonderwerp zonder dat je van alles hoeft uit te leggen.

Maar okay, zo tijdens de koffie kregen we het over verjaardagsfeestjes en hoe je dat viert, we kregen het over maaltijden en hoe je die klaarmaakt. En over regels voor kinderen en op welke leeftijd en waarom. Dus ja de “gewone” huisvrouwen praat eigenlijk.

En opeens terwijl we het hadden over de kookkunsten van pre-pubers tijdens het feestje van Annika kwam er een opmerking die ik nog nooit eerder had gehoord. “Volgens mij hebben jullie een echt Pippi huis”.

kakelbont

Ik kon hier alleen maar om lachen, regelmatig horen wij hier namelijk “we leven niet meer in de jaren ‘50 ofzo”.

  • ze mogen niks
  • ze krijgen niks
  • ze hebben niks
  • ze zijn superzielig
  • enz.
  • enz.

Tijdens het eten kon ik echter niet laten om te vragen wat mijn kinderen nou van die opmerking vonden…

De reactie vind ik zelf wel heel erg treffend….. ( behalve de alcohol mijn haar heeft nu wel dezelfde kleur). Mijn oudste dochters wonen in een Pippi huis welke af en toe ook bewoond word door Mrs. Hannigan.

Tja, gelukkig ben ik ook maar een mens!

 

Mrs_-Hannigan---Little-Girl