maandag 28 januari 2013

Mannen….

 

Heel misschien ken je ze wel.

  • Van die mannen die nog geen boterham kunnen smeren.
  • Mannen die niet een dag alleen met de kinderen kunnen zijn zonder dat het huis in puin word achtergelaten,
  • Mannen die vergeten dat er gegeten moeten word,
  • Mannen die niet zien dat er wel eens een stofzuiger door een huis moet.
  • Mannen die niet eens weten hoe de wasmachine werkt.

En echt ik duim voor je dat je ze niet kent, dat dit fenomeen geheel onbekend is voor je. Want als er iets is waar ik niet tegen zou kunnen zou het dat wel zijn.

Zoals afgelopen zondag dat ik de hele dag op stap ben met Annika en Chantal, dat wij gedrieën het weer voor elkaar krijgen veel te veel te kopen op een rommelmarkt. Dat wij gedrieën echt een super gezellige dag hebben gehad. Zonder gedoe en gezeur maar echt heel erg leuk. Dat ik heb kunnen genieten van twee dochters die zonder aanwijzingen gewoon dingen doen zonder geruzie en geklier onderling.

Echt wij hebben een hele gezellige en lange dag gehad!

Ja, en dan komen we thuis, voelen ons vies en klef en willen schone kleren aan, we willen eten en koffie of thee bij een opgeruimde keukentafel en alles laten zien wat we gekocht hebben waarbij dan iedereen natuurlijk hoort te zeggen dat het leuk en/of mooi is.

En echt, op dat soort momenten weet ik weer dat ik het gewoon getroffen heb. Er is namelijk gewoon stof gezogen, er zijn wassen gedraaid en gevouwen, kinderen in bad geweest, eten staat op het fornuis te wachten tot we thuiskomen, koffie en thee staat klaar en het huis is gewoon zoals het altijd is.

Dus gelukkig IK ken het niet, dat soort mannen de man die hier in huis woont doet gewoon alles wat er anders ook zou gebeuren.

Bij deze; Marcel, ik hou van je!

donderdag 24 januari 2013

Back to the fifty’s

 

Vorig week keken wij weer eens naar Pauw en Witteman. Op zich niks bijzonders ware het niet dat we normaal alleen luisteren naar dat programma. Omdat ze “al” om elf uur beginnen zijn wij dan nog niet zover dat we rustig voor de tv gaan zitten. Vorige week was dat dus opeens anders.

Het begon op de meest standaard manier, gewoon de tv aan en een beetje meeluisteren maar opeens kwam er een mevrouw aan het woord die het over verschillende manieren van opvoeden had. Jeetje wat een heerlijkheid om naar deze vrouw te luisteren, zo leuk dat we allebei dus gekeken hebben !!!

Want echt we waren het er helemaal mee eens wat deze mevrouw te vertellen had. Het is zelfs zo dat we de meeste dingen hier in huis gewoon toepassen.

Misschien helaas voor onze kinderen maar wij staan niet stuiterend op school als iemand straf heeft gekregen. Juf heeft gelijk totdat het tegendeel bewezen is. We pikken het niet als je een grote mond hebt en als je je zusje een schop geeft kan je linea recta naar bed. We wonen hier met acht personen en die maken allemaal troep dus ruimen we het ook allemaal op. Je denkt om je taal gebruik en probeert beleefd te zijn tegen vreemden en mensen die een stuk ouder zijn. Onze kinderen zijn onze kinderen en niet onze beste vrienden. Prinsjes en prinsesjes wonen hier niet.

Ja, dat betekent dus ook dat wij niet van alles gaan overleggen met onze kinderen. Ze hebben niks te zeggen over onze vakantiebestemming.  Lust je het eten niet heb je gewoon pech, morgen is er weer wat anders. En “nee” is ook wel eens gewoon “nee” zonder verdere uitleg.

En natuurlijk lukt het niet allemaal, opvoeden blijft vallen en opstaan, uitproberen, over boord gooien en opnieuw beginnen maar de kern blijft altijd ongeveer hetzelfde.

Die kern is denk ik dan de basis die wij willen meegeven aan onze kinderen en dat is niet zo heel ingewikkeld gewoon

  • respect voor jezelf en anderen.
  • proberen om anderen te begrijpen
  • je best doen om het leven voor zowel jezelf als anderen aangenaam te maken.

Ai, het klinkt allemaal redelijk bars maar volgens mijn kinderen valt het reuze mee want naast dat er dingen zijn waar wij niet en nooit akkoord mee zullen gaan zijn er ook genoeg dingen die we wel doen en waar wel over overlegd kan worden.

Maar huisregels zijn huisregels en daar houden wij toch echt aan vast.

Ach, het voelde gewoon goed om iemand te horen die er hetzelfde over dacht…..

zaterdag 19 januari 2013

Zoveel scholen, zoveel keuzes

 

Onlangs hoorde ik iemand zeggen dat ze het zo leuk vond, dat alles zo leuk gedaan werd en dat het zo fijn was dat er zoveel keuze is.

Ja, okay natuurlijk is het fijn en leuk en echt wel keuze zat maar er lol in hebben… helaas ik niet.

Het is nu namelijk januari en we hebben een kind in 3 vmbo, kind in groep 8 en een paar kinderen die klaargestoomd worden voor de basisschool. Wat voor ons betekend dat we heel veel moeten nadenken. Veel meer dan beseft word door de kinderen welke het betreft.

Voor Chantal hebben we gelukkig een info avond gehad waarin drie richtingen van het MBO werden toegelicht. Ik zeg gelukkig want de richting die haar niks leek is geëindigd op de tweede plek, de twijfel is naar nr. één verhuisd en wat haar wel wat leek is door het oersaaie praatje geheel van de radar verdwenen… Om nu te kijken of de richting die ze op wil haar echt wat lijkt gaan we dus alvast maar een kijkje nemen op de open dag van het MBO. Volgend jaar uitgebreid maar nu meer als steuntje in de rug voor nog anderhalf jaar dingen moeten leren die je niet interesseren.

Voor Annika zijn we een hele tijd geleden zelf al begonnen met een schifting maken in het veel te grote aantal van scholen hier in de buurt. En jeetje, wat ben ik daar nu blij mee! Ze heeft wat ons betreft de keuze uit 6 scholen welke allemaal hun plus en minpunten hebben maar ons wel geschikt lijken voor Annika. Nadeel van zoveel scholen en een kind wat echt geen enkel idee heeft is dat we dus ook naar zes verschillende open dagen zullen moeten gaan. En hoe leuk en fijn die scholen zich ook voordoen, het blijft een portretplaatje wat je voorgespiegeld word waar veel te veel mensen in veel te weinig tijd hun informatie moeten vergaren waardoor de uiteindelijk keuze waarschijnlijk gemaakt zal worden op de twee belangrijkste punten die er zijn. namelijk

  1. sfeer
  2. hoeveel bekenden gaan er heen en wie

En echt, ze zijn nuttig die dagen en vaak ook wel leuk maar waarom zorgen die scholen nou niet voor iets meer tijd zodat je niet alleen merkt aan het feit dat je een klaslokaal niet inkomt dat het er klein is maar doordat er wat minder mensen zijn ook merkt dat het er rustig is!

Maar okay, dan ben je bij zo’n open dag geweest en kom je thuis in een kippenhok van gillende en bijzonder doenende peuters en bedenk je je dus opeens dat er behalve “grote” kinderen ook nog een paar kleine rondlopen welke ook gewoon naar school moeten na de zomervakantie… Aangezien de eerste maanden nog niet duidelijk zal zijn of dat speciaal of regulier onderwijs zal zijn zitten wij dus met een luxe probleem… Ooit had ik al eens geïnformeerd of het de school uit maakte als we ze pas in juni zouden aanmelden. Nee hoor geen probleem alleen is er dan geen zekerheid op plaatsing op de locatie welke we vanuit ons keukenraam kunnen zien… Tja, dus wat is nu wijsheid…. ze gewoon aanmelden zodat we elke ochtend lopend naar school kunnen of gewoon afwachten en dan straks elke ochtend wel 5 hele minuten moeten fietsen….

maandag 14 januari 2013

januari, enz….

 

Afgelopen week dus weinig bloggen maar veel doen.

Tja, veel doen…. eigenlijk ook niet. Gewoon;

  • Chantal weggebracht want die ging bij iemand logeren.
  • Vriendinnetje van Annika opgehaald die hier kwam slapen.
  • Brood gebakken.
  • Acht keer een was gedraaid.
  • Beetje boodschappen gedaan.
  • Peuters gepoetst.
  • Droger gevuld en geleegd.
  • Was afgehaald en opgehangen en dat een paar keer.
  • Nog wat brood gebakken.
  • Pan appelmoes gemaakt.
  • Vriendinnetje weggebracht.
  • Chantal weer opgehaald.
  • Chantal geholpen met de $#%$#$% rekentoets.
  • Was opgevouwen.
  • Vanmorgen gezorgd dat het goede kind in de taxi kwam met bijbehorende onderdelen.

Dus nee, het week allemaal niet zoveel af van de “normale” gang van zaken maar waar ik nu tegenaan loop is heel simpel en ook heel knullig want het duurt nog wel even. Het is namelijk JANUARI…. Sommige mensen hebben last van een voorjaars dip, een najaarsdip een winterdepressie en noem maar op. Ik heb last van een januari dip en niet zo’n beetje ook!

In januari wil ik gewoon in winterslaap gaan en dan op 11 februari weer wakker worden. Gewoon helemaal weg met die maand. Wat ik ook doe overal moet ik extra over nadenken.

  • oooooo, moet er zout in brooddeeg?
  • oooooo, jij bent Kim en niet Ziva… ( bloos, bloos, schaam,schaam.)
  • oooooo, er moet een stofzuigerzak IN  de stofzuiger anders gaat hij raar doen.
  • en de topper…. bevroren mentos kan je niet eten dan knapt er een kies in stukjes….

Als voordeel van deze maand probeer ik als eerste maar te zien dat we nog maar 17 dagen hoeven en dan is het over. Als tweede word het relativeren voor mij weer eens als kunstvorm ingezet. En als derde, zeker niet onbelangrijk… mijn kinderen kunnen alvast oefenen met een moeder met alle geestelijke overgangsklachten die er te vinden zijn.

 

woensdag 9 januari 2013

Geluk

 

Ondanks dat Robert, Kim en Ziva al bijna 3,5 zijn weet ik dat de periode van zwangerschap en bevalling hier nog steeds niet geheel een “eigen plek” ( pffff wat klinkt dat zwaar) hebben gekregen. Gewoon door een programma te kijken op tv over kleine kindjes op de nicu.

Ondanks dat wij toen we zwanger waren al “wisten” dat ze te vroeg geboren zouden worden.

Niks heeft ons toen kunnen voorbereiden op de tijd na de geboorte.

  • De dagen dat ze in verschillende ziekenhuizen lagen.
  • De nachtelijke telefoontjes over Kim die ziek was.
  • De vele piepjes en belletjes.
  • Ziva die gewoon vertikte om normaal een fles leeg te drinken.
  • Het gevoel dat na al die weken de verpleging de kinderen beter kende dan wijzelf deden.
  • De antipathie die ik nog steeds heb tegen desinfectiemiddelen.
  • De druk om thuis een moeder te zijn en ook in het ziekenhuis te willen zijn.

Natuurlijk onze kinderen hebben het super gedaan, tijdens de zwangerschap, tijdens de geboorte en nu nog steeds. We hebben echt helemaal geen problemen met ze gehad. Ach, ze praten niet goed maar dat heeft niks met prematuur zijn te maken.

Wel besef ik nu dat we het misschien toch wel een beetje druk hebben…. Want het is niet dat we het er niet over willen hebben, het is niet dat we er nooit even over nadenken maar de tijd ontbreekt gewoon om eens rustig te bedenken wat er bijna 3,5 jaar geleden eigenlijk allemaal gebeurt is. Want ja er is toen veel gebeurt maar alles ging in zo’n sneltreinvaart dat we nog niet de helft hebben meegekregen. En als ze dan allemaal thuis zijn dan dendert die trein dus gewoon verder en wat je ook doet je kan niet anders als gewoon meerijden.

Wij denderen dus nog een tijdje door en uiteindelijk zal alles gewoon zijn plek krijgen alleen al door het besef dat wij superkinderen hebben en heel veel geluk!

 

 

 

img741240460img741240459img741240473

Van boven naar beneden, Ziva een paar dagen oud. Robert voor de eerste keer in bad en Kim een paar dagen oud.

zondag 6 januari 2013

Ik ben er weer ingetrapt….

 

Wat iedereen ook zegt en hoe iedereen het ook doet ik heb echt geen idee hoe het moet! Ik ben er gek op, vind het leuk om te kijken en probeer daar dan genoegen mee te nemen…

Waar ik het over heb? Folders, gewoon folders vol met dingen die ik niet nodig heb en dan blijkbaar in de aanbieding zijn voor superprijzen.

Problemen heb ik echt niet met grote mediaketens of witgoedzaken. Dat soort dingen koop ik echt alleen maar als ze stuk zijn en verder interesseert het me geen ene moer. Ook de folders van welke drogist dan ook zijn niet meer interessant sinds de jongste smurfen uit de luiers zijn. Want ik geef eerlijk toe ik heb nog nooit luiers gekocht voor de “normaleschrikbarendhoge” prijs. Daarvoor bladerde ik elke drogisterij folder van voor naar achter door om daarna alleen dat te kopen wat in de aanbieding was. Zeep, wasmiddel, tandpasta en dat soort spul koop ik één keer in de zoveel tijd in bulk in bij de a.ction. Okay de tekst is in het Grieks, Arabisch of welk soort vreemde taal dan ook maar het werkt er echt niet minder om.

Sinds kort krijgen we ook een folder van een winkel met allerlei keukengereedschap en wat kan ik daar toch in wegdromen! Wat zou ik graag dit of dat willen hebben….. gelukkig weet ik wel dat de meeste dingen nooit gebruikt zullen worden en van een heleboel andere dingen zou ik echt niet weten waar ik het neer zou moeten zetten in onze mini-keuken. Want behalve dat sommige dingen gewoon wel gebruikt worden zien ze er dan ook nog zo mooi uit dat je dat niet meer bovenop de keukenkastjes zet. Eigenlijk is dit dus toch nog wel een makkelijke folder meer in de trant van “wat zou ik doen met heel veel miljoen”.

Problemen heb ik vooral met de folders van supermarkten en elk jaar, echt elk jaar neem ik me voor om ze niet te lezen aan het begin van het jaar. Op de een of andere manier denken die mensen dan dat ik van alles nodig heb en doen dat dan echt in de aanbieding. Aangezien het één keer per maand boodschappen doen me erg goed bevalt heb ik dus gewoon niks nodig. Neem daarbij in beschouwing dat het januari is, de vakantie voor aankomend jaar net betaald is en ik dus gewoon geen extra geld kan/wil uitgeven aan dingen waarvan ik niet weet wanneer we het zullen gaan gebruiken snap je misschien waarom ik ze nu liever niet lees.

Helaas ben ik er nu achter dat de folders niet lezen dus zelfs nog niet genoeg is. Zaterdagavond ging ik toch nog even snel naar de supermarkt. Kim en D’mitri waren mee dus was het ook nog gezellig. Het enige wat ik nodig had was een zak met aardappelen. Makkelijk ritje zou je dus denken. Maar nee hoor, behalve dat de aardappelen in de aanbieding waren, waren er nog sap, vlees, groente, vis, snoep en nog wat dingen die in de aanbieding welke allemaal in de mand zijn beland.  Zo werd een ritje naar de supermarkt voor een paar aardappelen dus terugkomen met een fietskar vol met spullen waarvan ik echt niet weet wanneer we het gaan gebruiken.

Voor volgend jaar word het dus maar, geen folders lezen EN niet naar de supermarkt. Die aanbiedingen maken het leven soms gewoon veel te duur.

 

Leedvermaak gaat echt twee kanten op…

 

Soms gebeurt er iets en dan ben je gewoon blij om dat te zien. Natuurlijk heb je altijd de gewone dingen maar nu heb ik het meer over die dingen waarvan je blij bent dat ze niet alleen jou overkomen.

  • Buren die ruzie hebben met hun kinderen.
  • Andere kinderen die ‘s nachts ook niet droog willen worden
  • Andere kinderen die ook niet “gewoon” willen praten
  • Andere kinderen die ook wachten tot ze 5 zijn voordat ze gaan fietsen.

Gewoon de twijfel dingen zeg maar. Altijd fijn om te weten dat andere mensen dat dus ook overkomt.

Maar okay, vandaag waren wij dus op verjaardag bezoek bij een meisje dat 11 jaar is geworden. Hartstikke leuk. Spelende kinderen en gewoon gezellig aan de keukentafel zitten. Op een gegeven moment hoort er dan dus ook taart bij. Jarige job had redelijk veel moeite om de kaarsjes uit te blazen en waarschijnlijk dus ook extra veel zin in taart. De moeder van dit meisje is ongeveer een kwartier bezig geweest met iedereen op taart te trakteren houd er zelfs nog rekening mee dat er nog twee kinderen moeten komen. Super zou je dus zeggen. Ware het niet dat opeens de jarige tevoorschijn komt en heel lief vraagt of ze alsjeblieft ook een stukje taart mag…. En echt ik moest zo lachen, want ik had niet verwacht dat dit iemand anders ooit overkomen was! Wat was ik blij dat ik iemand anders kon verwelkomen in een momentje van “slechtmoederschap”.

Tja, helaas was dit leedvermaak van mijn kant van korte duur aangezien mijn jongste telgen opeens besloten hadden dat ze naar buiten toe wilden gaan…. helaas kwam ik hier dus pas achter nadat ik ze met jas aan en sjaal om voor de deur op het plein zag lopen….

Bij deze geef ik dus ruiterlijk toe; de eerste prijs “slechtmoederschap” van 6 januari 2013 komt mij geheel toe!

vrijdag 4 januari 2013

Waar zit dat knopje?

 

Echt waar ik heb de leukste liefste en schattigste kinderen die je maar kunt bedenken.

  • Robert ruimt standaard alle kopjes en glazen die ergens in de woonkamer rondslingeren op.
  • D’mitri is de enige die weet waar de wasmand staat en hem ook gebruikt op de manier waar hij voor bedoelt is.
  • Annika vraagt na het eten heel lief of er nog was is die ze op mag hangen.
  • Kim zorgt ervoor dat iedereen op tijd te eten en drinken krijgt.
  • Chantal gaat spontaan een uurtje spelletjes doen met Ziva.
  • En Ziva, Ziva is gewoon een schatje die erop los delegeert op dit moment en je daarna de dikste knuffel ooit komt brengen.

Dus ja, ze zijn gewoon super!

Er is maar één ding wat inmiddels toch echt storend begint te worden. Natuurlijk speelt het mee dat het nu vakantie is en ze wel heel veel thuis zijn want wat mijn kinderen ook doen, of ze alleen iets doen of gezamenlijk. Groepjes van twee of groter, het maakt niet uit. Bij alles en dan ook echt bij alles staat hun volume op OPEN. Er is geen woord dat er normaal uitkomt. Alles gaat op standje hard of harder. Zelfs zo hard dat de voetbalfluit inmiddels weer in de woonkamer ligt aangezien de vader en moeder van deze zes zeer luidruchtige kinderen ook wel eens iets willen zeggen en geen zin hebben om alles minimaal zes keer te moeten herhalen.

Mocht iemand het volume knopje van mijn kinderen vinden zou je mij dan alsjeblieft een berichtje willen sturen. Ik kom dat knopje graag persoonlijk halen!

dinsdag 1 januari 2013

een ander oudjaar

 

Aangezien wij gisteren allemaal een hele dag vrij hadden konden we natuurlijk geen tijd vinden om een “normale” maaltijd in elkaar te zetten dus begon onze oudejaarsavond met een bijzonder menu;

  • huzarensalade à la Marcel
  • tonijnsalade à la Ingeborg
  • eiersalade van de overgebleven eieren van Marcel
  • enkele plakken geroosterd volkoren brood
  • wit stokbrood
  • en als knaller een krentenbol….

Tja, je moet toch wat als je de klok niet in de gaten houd….. Het was genoeg ( te merken aan de borden die niet leeg waren) en er kwam zowaar geen commentaar dus was het ook lekker…

Nadat Robert, Kim en Ziva op bed lagen kwam wederom het verzoek van D’mitri om een spelletje te doen…. Okay maar GEEN monopoly city dan maar gewone monopoly. Eindelijk hadden ze de doos gevonden en de meeste inhoud ook bij elkaar gezocht, eindelijk lag dan het bord op tafel en dan gaat natuurlijk de deurbel…

Een buurman die kwam vragen om brandbaar spul voor een nieuwjaarsvuurtje. Aangezien we net het grof vuil de deur uit hebben moesten we hem toch echt teleurstellen…

Eenmaal weer binnen bedenkt Marcel zich dat er achter in de schuur toch nog iets moet staan en op die manier verdwijnen zowel Marcel als D’mitri voor een half uur uit het zicht druk bezig met mannendingen als fikkie stoken.

Uiteindelijk kunnen we dan om een uur of 10 toch beginnen aan een potje monopoly, waarbij Chantal de bank wil zijn waardoor we toch regelmatig moeten wachten op kloppend wisselgeld….om kwart voor 12 zijn we maar gestopt met als grote winnaar D’mitri..

Om 5 voor 12 staat D’mitri klaar met zijn jas en schoenen al aan, helaas voor hem  moet hij van ons echt nog gewoon wachten tot 12 uur voordat hij naar buiten mag. Te groot voor een kus van zijn moeder en heel blij met een hand van zijn vader mag hij dan uiteindelijk toch naar buiten! Vol spanning blijft hij toch maar in de buurt van Marcel want vuurwerk is leuk maar ook eng….

Ik mag gelukkig weer naar binnen omdat zowel Robert als Ziva toch wel heel erg wakker geworden zijn, hevig huilend en trillend hebben ze toch nog een tijdje door het keukenraam naar buiten staan kijken. Na enkel aansporingen waren ze het er toch wel mee eens ze eigenlijk maar moesten slapen…. Maar dat eens zijn met hield op toen ze weer eens een knal hoorden.

Uiteindelijk hebben wij dus met Robert en Ziva een heerlijk avondje gevierd. De rest lag al lang te slapen.

We wensen iedereen een heel fijn, gezellig en warm 2013 toe!

 

oud en nieuw 1213 (6)